Ligt er eindelijk sneeuw. Is er voor het eerst sinds 1981 een witte kerst. Lig ik op de bank, met een gebroken kuitbeen en gescheurde pezen. Even sleetje rijden, van de heuvel in het Sloterpark, werd onze vakantieplannen fataal. Niks Texel. Niks open haard, rennen over de duinen, in de wind op de fiets over de dijk. Niks spareribs bij Paal 28. Gewoon niks. Alleen maar wachten op de operatie. Waar ik huizenhoog tegenop zie. Want nooit eerder was ik in een ziekenhuis. Nooit eerder was ik noemenswaardig ziek. Dat is geluk hebben, natuurlijk. Maar dit is te veel pech. Want er valt zoveel om: vakantie op Texel, krokusvakantie naar Rome ('Zet dat maar uit uw hoofd', zei de arts), tennisles en tenniscompetitie, mijn zondagse hardlooprondje om de Sloterplas. En dan die ene vraag die nu en dan opduikt, vooral in de grijze bange schemer van de nacht: kan ik hoe dan ook wel ooit weer tennissen? 'Tuurlijk', zegt iedereen. 'Tja, blijvend letsel is niet uitgesloten', zegt de co-assistent. 'Reken wel op een jaar revalidatie', zegt de assistent-chirurg. Hellup. En zo'n ruggenprik, kom ik daar wel weer uit...? En ga ik niet hevig allergisch reageren op de titaniumplaat die ze op mijn been gaan zetten? Ik sla immers op alle metalen, van nikkel tot zilver, groen en geel uit. Behalve op goud. Maar kun je vragen om een gouden plaat, als je niet eens kunt zingen?En toch... toch is het vredig hier in huis. Bestaat de wereld even alleen uit de blauwe bank, waar ik dag en nacht op doorbreng. Is een bezoekje aan de wc een wereldreis op krukken, waar ik doodmoe van terugkeer. Ligt Frans op een matras 's nachts als een wakende engel naast me. Zitten de kinderen aan tafel spelletjes te doen. Is iedereen zo lief en meelevend. Krijg ik bezoek, telefoontjes, sms'jes, mailtjes en kaartjes. Misschien is dit wel de kerstigste kerst ooit. Nu de operatie nog. Hellup.
