Kleine dingen

Net was er een buurman op de thee. Vanochtend was er al een andere buurman op de koffie. Inderdaad, ik heb veel buurmannen (over buurvrouwen maar te zwijgen). Maar deze buurman was nog niet op ziekenbezoek geweest. Hij heeft onlangs zijn vrouw verloren. En ik begrijp best dat zoiets onnozels als een gebroken been dan niet direct hoog op je lijstje staat. We spraken erover hoe een drama je leven verandert. Dat hijzelf veranderd was. Veel meer op z'n gevoel is gaan leven. Meer geniet van kleine dingen.

Ik mag natuurlijk niet spreken van een drama; zo'n been heelt wel weer, maar toch. Als je even niets meer kunt, ga je enorm verlangen naar hele kleine dingen. Een stukje lopen langs het water. Even op de fiets naar de Hema. Een partijtje tennis spelen en daarna een biertje drinken. Van die dingen. Simpele dingen. Gelukkig dingen. En ik vraag me af: zou de dankbaarheid daarover blijven? Of zal het snel weer vanzelfsprekend zijn? Dat je op die fiets onderweg naar de Hema gaat zitten tobben over je agenda, je werk, je financiële toestand; grote dingen...? Volgens de buurman heb je altijd een keuze. Dan ga ik nú kiezen: voor eeuwige dankbaarheid voor de kleine dingen. Dat het zin mag hebben, zo'n gebroken been...

Nog twee weken

Nog precies twee weken. Dan gaat het gips eraf. Wat zal ik dan aantreffen...? Een dun slap enkeltje (nog blauw waarschijnlijk), behaarde benen en een geschilferde huid. Maar dat is de buitenkant. En who cares (at my age)? Zal ik er op kunnen staan zonder gips? En hoe lang zal 't duren voor ik een stukje kan lopen? En fietsen? En autorijden? Gelukkig voel ik het been nu langzaam sterker worden. Kan er steeds iets langer op steunen. Maar met één stok lopen durf ik nog niet. Ik begrijp eigenlijk ook niet hoe dat moet! Al zou 't wel handig zijn. Zo zette ik van de week voor het eerst weer zelf koffie. Maar toen het klaar was (zelf geklopte melk erbij) stond ik even trots maar al snel verslagen voor het aanrecht. Hoe ging ik dit meenemen naar de kamer...? Niet dus. Nu heb ik een klein thermosflesje bij de Blokker gekocht (nou ja: laten kopen) met een handvat eraan. Zodat ik tegelijk de koffie en een kruk kan vasthouden. Helaas blijkt 'ie niet helemaal lekvrij... Maar toch, de zelfredzaamheid neemt toe. En daarmee de goede moed. Nog twee weken.

Weer boven

Ik zit voor het raam van de werkkamer. Met het licht uit. Het is zeven uur 's avonds. Ik kijk naar buiten. Er is niemand op straat. In het licht van de lantaarn dwarrelt natte sneeuw naar beneden. Ik ben hier voor het eerst in vijf weken. Hier zat ik graag. Te werken. Te staren. Citaten te verzamelen. Foto's te kijken. Kaarten te schrijven. En al die tijd kon ik hier niet komen. Omdat ik op een slee ging zitten en mijn been brak. Omdat ik vijf hele weken dag en nacht veroordeeld was tot een blauwe bank. Maar nu ben ik voor het eerst weer hier. En ik kan wel janken. Van blijdschap. Ook.

Vakantiehuisje aan zee!

Ik kan het nog niet geloven. Gisteren kwam er zomaar een cadeautje uit de lucht vallen. Nou ja, cadeautje: cadeau! We kregen een mailtje van mijn schoonzus. Dat het nogal goed gaat met het bedrijf van mijn zwager. En in plaats van het geld (maar weer) te beleggen, wilden ze er iets leuks mee doen. En nu hebben ze een vakantiehuisje in Schoorl gekocht. Aan de rand van natuurpark de Schoorlse duinen. Nog geen kwartier van de zee (lopend door de duinen) en drie minuten met de fiets. En - nu komt het - ze willen het niet verhuren, maar nodigen ons van harte uit er volop gebruik van te maken. Gratis. We krijgen zelfs een sleutel! Knijp me, want ik droom volgens mij. Weekendjes aan zee. Here we come!

Kramp!

Weinig vooruitgang op het tenenfront. Kramp! Gisteravond ook in mijn linkerkuit. Zo'n felle steek waarop je alleen maar kunt reageren door heel hard au! te roepen. Normaal probeer je dan je tenen ergens tegenaan te duwen (bedrand, vloer, muur) maar dat kán nu niet! Godzijdank komt vanmiddag de fysiotherapeut op huisbezoek. Ik ken hem nog niet, maar hij moet goed zijn. Dat moet! In elk geval is dit een zegen: eindelijk iemand die hoogstpersoonlijk komt kijken hoe ik erbij lig. Niet best, dat zou ik zeggen. Maar misschien zegt hij wel dat het heel normaal is. En dat ligt dan weer een stuk lekkerder op die blauwe bank. Nog een paar uur en dan weet ik meer.

Geduld...

Gisteren naar het ziekenhuis gegaan voor nieuw gips. Ik werd niet goéd van dat andere gips. Het knelde op alle mogelijke plaatsen. 's Nachts wist ik niet meer hoe ik moest liggen om te ontsnappen aan de ijzeren greep op mijn voet. Kon iemand een grote schaar gaan halen? Na een paar uur geobsedeerd staren naar mijn rode en gezwollen tenen die meer en meer gingen tintelen gaf ik me over: óp naar de angstwekkende slijptol van de gipsmeester (enger dan de operatie zelf...). Overbuurvrouw Ria wilde wel mee. De schat! Want het is nogal wat: mij met de auto brengen, een rolstoel halen, door het ziekenhuis duwen en dan het lange wachten. En ja, in de wachtkamer zat het als steeds bomvol mensen met botbreuken. Druk als bij de slager voor de feestdagen. Hetzelfde apparaat om een nummertje te trekken voor je aan de beurt bent. Ski- en schaatsongelukken en vele huis-tuin-en-keukenbreuken door de gladheid op straat. Die van mij past niet echt in het rijtje. Wel sneeuw, maar geen wintersport. Wel lullig, maar (gelukkig?) weer niet zo gewoon als uitglijden op straat of vallen met de fiets. Wie gaat er dan ook sleeën 'at my age'? Stoer én suf is het. Om te lachen én te huilen.
En dat laatste staat me nader. Want mijn voet zit nog steeds klem. In de zeven minuten die het me kost om naar de wc te krukken en terug, kleuren mijn tenen blauw en grauw als een mislukte toverbal. En ineens dringt het tot me door: wat dúúrt het nog lang voordat dat verdomde gips eraf mag. En wat duurt het nóg langer voor ik iets kan doén om te herstellen. Geduld. Dat is alles wat ik nu kan oefenen. Voor wie mij kent...

Belasten

Werd net gebeld door het ziekenhuis. Met de verlossende woorden: ´U mag uw linkerbeen voorzichtig gaan belasten. Met de helft van uw gewicht.´ Dat klinkt simpel, maar hoe doe je dat? Net voor het eerst geprobeerd. Ik moet dus niet op links steunen, maar op allebei tegelijk (mijn gewicht gedeeld door twee benen = een half gewicht per been, ja toch). Maar hoe 'loop' je dan? Met krukken heb ik een baantje naar de keuken afgelegd en terug. Pro forma erop gesteund (net alsof). Ik durf het helemaal nog niet! En mijn tenen waren al meteen blauw!
Ander probleem is: terwijl ik niet naar kantoor kan, heeft mijn werkgever besloten de verhuurster aftrek te vragen voor de huurkosten voor dit kwartaal (... die rekent dus voorlopig niet op mij, althans niet op kantoor). Waarop zij zo boos is, dat ze hem (en dus mij...) de huur maar helemaal opzegt. Nu kan ik én niet lopen én niet werken én ben ik mijn kantoor kwijt. Lékker is dat!

Het leven vanaf de bank

Daar zit ik dan. Op de bank. Nog steeds. Al twee weken! Maar sinds gisteren is iedereen weer naar school en aan het werk. De warme cocon waarin ik even heb liggen spinnen, ondanks het ongemak en de ongerustheid (komt het ooit goed?), heeft plaatsgemaakt voor een kaal stil huis. De kerstboom is weg. De lampjes gedoofd. Gelukkig brengen buurvrouwen koffie. En de dag vliegt om. Wat fijn is. En jammer. Want ik zou zoveel kunnen doen, dacht ik: eindelijk boeken lezen, eindelijk dvd's kijken, Spaans leren, blogs schrijven. Maar het komt er niet van! Tussen internet (fysiotherapeut zoeken), mailtjes (iedereen antwoorden) en telefoontjes (hoe gaat het?) is het koffietijd en val ik uitgeput van dat alles een paar minuten in slaap. Lang met de laptop op schoot lukt ook niet. Te zwaar, te pijnlijk, te scheef (linkerbeen steekt schuin omhoog over een skischans van kussens). Kortom, dit verhaaltje is het maximum voor 1 dag. Zzzzzz.