Rome (vergeet het!)

Soms lukt het, zoals vandaag. Geen haast, geen stress. Helemaal opgaan in één taak: een taart bakken. Gewoon vergeten dat we vandaag eigenlijk in Rome zouden rondlopen, als ik niet zo onfortuinlijk van een slee was gevallen. Er niet aan denken dat daar de zon schijnt en hier de regen met bakken uit de hemel valt. Gewoon helemaal opgaan in afwegen, mengen en kneden. Marsepein rollen en slagroom kloppen. Terwijl dochterlief om me heen staat te springen omdat het zo gezellig is. En alle tijd van de wereld hebben. En het niet erg vinden als het mislukt het marsepein een mooi kleurtje te geven met limonade (het wordt een zompige brei). We maken gewoon een crèmekleurige creatie, hartstikke chic! En terwijl zij een roos knutselt van marsepein, en onze initialen snijdt die met pastelkleurige snoepjes ook op de taart belanden, denk ik: een taart bakken is óók geluk. Er leiden dus meer wegen naar Rome. O nee, niet aan denken!

Kaartje

Zojuist heb ik een kaart op de bus gedaan. En dat betekent dat ik buiten ben geweest! Voor het eerst! (Als je mijn uitje met de auto naar Ikea afgelopen woensdag niet meetelt; wat na weken binnen zitten toch ook erg opwindend was). Het regende, maar ik was niet meer te houden. De sneeuw was weg. Dus het kón! En het moést ook, want ik wilde per se een kaartje sturen naar mijn zus. De zus die me begin december oude filmpjes van vroeger stuurde, nadat ik haar jaren niet heb gezien. En die ik toch graag weer eens zou spreken. En die op haar kerstkaart veelbelovend schreef: "binnenkort stuur ik je een kaartje!" Maar van wie ik sindsdien niets meer vernomen heb...

En al ben ik dan best goed in wachten geworden - het is één grote geduldoefening, zo'n gebroken been - ik vind twee maanden wachten op een kaartje wel héél lang. Dus alsjeblieft zus, laat wat van je horen! Stuur dat kaartje.

Twee hondjes

Alles zit tegen vandaag. De adapter van mijn laptop doet 't niet meer (ik herinner me vaag dat een van de kinderen 'm liet vallen van 't weekend). Ik moet dus op mijn iPhone internetten en mailen. Ik ben twee kilo zwaarder geworden (valt nog mee, zou je misschien zeggen, na acht weken op de bank en veel troostkoken door Frans) en dat zit me ineens in de weg. Ik ben nog steeds verkouden. De deur die vanmorgen zou worden gerepareerd rammelt nog steeds. Ik heb per ongeluk alle vakantiefoto's van vorig jaar gewist. En de fysiotherapeut kan morgen pas komen. En ik vraag me intussen serieus af: komt het nog goed met dat manke loopje? (het doet vagelijk denken aan het slepende been van Inspector Morse, maar bij hem is het wél charmant). Heb nergens zin in. Mijn boeken zijn uit. En na zes dikke boeken in acht weken ben ik er ook wel even klaar mee (tjee, dat ík dat nog eens zou zeggen). Films kijken overdag is niet mijn ding. Ik wou dat ik twee hondjes was... Maar ook dat helpt niet, want mijn dochter is net thuis uit school en ik heb geen zin in een spelletje. Zij ook niet trouwens. Ze trekt zich terug op haar kamer, die we gisteren zo mooi hebben veranderd. Te mooi. Want hier zit ik dan weer. Beneden op de bank. En ik wil naar buiten! Kan iemand die sneeuw wegvegen?!

Zonder gips, zonder krukken!

De arts voorspelde dat ik - nadat het gips eraf gezaagd was - nog twee weken met krukken zou moeten lopen. Maar ziedaar: op woensdag ging ik met twee krukken het ziekenhuis uit, op donderdag gooide ik er een aan de kant, en op vrijdag kon ik een stukje door de kamer lopen zónder krukken! Als dat zo doorgaat sta ik volgende week weer op de tennisbaan. Nee, oké, nu overdrijf ik. Maar het gaat zo snel dat ik voorzichtig denk aan dat ritje op de fiets naar de Hema. Aan een loopje naar de overkant, voor een kopje koffie. Volgende week misschien al (als de sneeuw weg is...)? Na acht weken binnenskamers zal ik dan voorzichtig mijn neus buiten de deur steken en me opmaken voor een wereldreis!

Het was overigens wel confronterend, in esthetisch opzicht, toen het gips eraf ging. De huid leek wel verbrand, de vellen hingen erbij. Ik herkende mijn been nauwelijks, 't leek meer dat van een etalagepop. Stijf, onbuigzaam, met een vreemd glimmende bolle voet. Er zit geen model in (een goedkope etalagepop dus). Maar ach, dat komt wel weer. Of niet. Ik heb al een man. En voor rokjesdag is het voorlopig nog veel te koud.

Reculer pour mieux sauter

Dat is zo'n beetje de eerste Franse zin die ik leerde. Van mijn moeder nota bene. Misschien is het me daarom ook wel zo bijgebleven. Ze nam niet vaak de tijd voor een uitleg, over wat dan ook. Ze deed zelf een cursus Engels, maar je hoefde haar nooit naar de betekenis van een woord te vragen. Dat hing altijd van alles en nog wat af: de zin, de context, het weer. Ik zocht het zelf sneller op in een woordenboek. Maar van deze Franse zin kan ik nog bijna horen hoe ze 'm uitsprak (alle talen altijd met een Fries accent). Maar hij bleef mooi. En de betekenis is me altijd bijgebleven: 'je terugtrekken om beter te kunnen springen'. En daar moet ik nu de hele tijd aan denken. Want tjonge, ik 'reculer' me suf. Nu heb ik ook nog griep. Ik dacht eigenlijk dat je maar één ziekte tegelijk kon krijgen. Maar dat is natuurlijk ontzettend naïef. Anyway. De vraag is nu: levert al dat terugtrekken ook een mooiere sprong op? Morgen gaat het gips eraf. Ik spring sowieso een gat in de lucht.

Nog twee nachten

En dan gaat het gips eraf. Hoe zal dat zijn? Wandel ik gewoon het ziekenhuis uit? Nee, dat zal wel niet. Zal m'n krukken maar meenemen. En niet te vergeten: schoenen! Raar idee, voor het eerst in zeven (!) weken zal ik een schoen aan mijn linkervoet dragen. Het eelt is er al bijna helemaal af. Ik denk dat ik 's avonds meteen in bad ga! Veel olie erin en lekker weken: het stof van al die bewegingsloze dagen zien kwijt te raken. En benen scheren...!

Lastige patiënt

Gisteren maar weer eens het Lucas gebeld. Volgende week gaat het gips eraf, en het leek me wel handig te vragen of mijn dossier tegen die tijd dan wél compleet is. Voor het eerst kreeg ik een begripvolle dame aan de lijn (iemand die je niet in 1 minuut doorverbindt naar een nummer dat niet wordt opgenomen). Zij vertelde dat ze altijd zoeken (ook wel verdacht, dat ze eerst moeten zoeken...) naar het dossier als er een afspraak is. Dus het zal er vast liggen. Nou, zo logisch is het niet. Mijn dossier was bij de vorige afspraak onvindbaar, en toen het eindelijk boven tafel was (op de kamer van de chirurg blijven liggen, dat had ik ze al voorspeld; ik ken de administratieve dwalingen van mijn chirurg inmiddels als mijn broekzak), toen bleek het operatieverslag nog te ontbreken. Tuurlijk: druk, nachtdienst, weekje vrij. Achterstallige administratie. Geen tijd. Begrijpelijk hoor, maar zonder dossier besta je niet voor andere artsen. Dus je 'eigen arts' (daar doen ze overigens niet aan bij het Lucas) is onbereikbaar en ander artsen willen je liever niet. Steeds als ik er een aan de lijn had wilde die - onzeker als ze worden van vragen waarop ze geen antwoord kunnen geven, en gewend als ze zijn aan snel beslissen - mij zo snel mogelijk lozen. Je hoorde ze denken: categorie lastige patiënt, weg ermee.

Hoe dan ook, die begripvolle dame wist nog te vertellen dat als ik per se wilde ik wel bij de chirurgen Ultee of Steller een afspraak kon maken. Tuynman (what's in a name) bleek helemaal geen chirurg maar arts-assistent. Chirurg in opleiding. Ik schrok me dood. Ik ben door een assistent geopereerd... Mag dat zomaar. Ik belde toch maar even terug. Als hij assistent is, wie was dán de verantwoordelijke chirurg? Maar mevrouwtje mevrouwtje (ik hoorde ze smoezen op de achtergrond, waarom belt die Veldhuis alweer), maak u niet druk, hij mag opereren ook al is hij i.o. Hij heeft al jaren ervaring en chirurg word je niet zomaar. O nou, gelukkig maar...

Ik weet nu al dat volgende week de voltallig receptie van Heelkunde 3 naar me gaat zitten staren: daar heb je die vrouw, je weet wel, die vorige week steeds belde, die lastige patiënt.