Muizen op kantoor

Kreeg gisteravond een mailtje van een collega: muizen!! Verder geen commentaar. Maar de boodschap is luid en duidelijk overgekomen. Ik ga voorlopig niet meer naar de Keizersgracht. Ik blijf fijn thuis werken. Tot iemand een bom op het nest (in de muur van de buurman schijnen ze te zitten) heeft gegooid. Tot het gif zijn werk heeft gedaan. Tot kortom, er geen muis meer te bekennen is. Ik heb 't nota bene bij het intakegesprek gevraagd: of ze wel eens muizen hadden. Nee nog nooit! En nu dit!
Nu heb ik gisteren heel toevallig een tosti mozzarella staan maken in de keuken. Met tomaat en basilicum. En misschien dat dit toch niet zo heel toevallig is. Want het kan natuurlijk heel goed zijn dat zo'n Keizersgrachtmuis (het was nogal een dikke heb ik begrepen) z'n neus ophaalt voor een stukje Goudse, maar bij mozzarella (ja, buffelmozzarella) toch uit z'n hol gekropen komt...! Nu wil ik best dat tosti-apparaat komen ontsmetten. Maar pas als ik heel, heel zeker weet dat de anti-muizenbrigade van kantoor z'n werk goed gedaan heeft. Dat wordt dus loten. Al vind ik dat de vijf mannen van kantoor (die heb ik nog niet horen gillen, althans niet hardop) zich maar 'vrijwillig' moeten melden. Emancipatie is leuk, maar als het op muizen aankomt, koop je er niks voor. Dan wil je als vrouw gewoon ouderwets gered worden. Ik wel althans. Voorlopig ben ik uitsluitend thuis bereikbaar.

Being Agassi

Ik lees op dit moment de autobiografie van Andre Agassi. Ik ben nog maar op een kwart, maar tjonge wat een spannend boek! Het is net een thriller. Wel balen dat die man ook nog goed kan schrijven, trouwens! Maar daardoor kom ik er maar mooi weer achter hoe je (ik in elk geval) geneigd bent de levens van grootheden te romantiseren. Kon ik maar zo goed tennissen (dansen, cellospelen, schrijven enzovoorts), dan was ik nog eens gelukkig (want rijk, geslaagd, beroemd enzovoorts). Maar dat daarachter een hoop ellende schuilgaat vergeet je voor het gemak vaak maar even. En toch... hij is nu wél met Steffi Graf, denk ik dan. En die heb ik me toch een partij bewonderd! Vooral haar benen (in tennistaal: voetenwerk). Ik herinner me een documentaire waarin minutenlang alleen maar haar benen in beeld waren. Je zou voor heel even wensen dat je Martina Navratilova was.
Dus ja, ik moet nu vrees ik toch concluderen dat al die ellende in het geval van Agassi wel de moeite waard was (al heb ik 't boek dus nog niet uit). Gelukkig heb ik vanavond weer tennisles. En dat gaat eigenlijk vooral goed als ik me inbeeld dat ik Steffi ben, en net als zij kan dansen op het gravel (niet verder vertellen, want het ziet er heel anders uit, I know!). En op zo'n gewone zomeravond in Amsterdam-West, met een lacherig biertje na afloop, kun je zomaar gelukkig zijn, ook al wordt het nooit echt meer wat...!