Muntthee

Zag net dat Opzij een verhaal aankondigt over munttheemoeders. Moeders die hun kind naar de crèche brengen, om vervolgens op een terrasje muntthee te gaan drinken. Voordat ze op de bakfiets stappen voor de yogales. Lachen natuurlijk, je komt ze hier in Amsterdam bij bosjes tegen, die munttheemoeders. Maar soms ben ik er zelf ook een, vrees ik. Gelukkig heb ik geen crèchekinderen meer en ook geen bakfiets; nooit gehad ook, zo'n bakfiets. Maar verder kan ik me er wel wat bij voorstellen. Zo was ik laatst met een vriendin (ook zzp'er) op het terras van de Ysbreeker. We dronken koffie verkeerd (daar hoef je nog geen Latte te zeggen), maar gingen over op muntthee (precies: na de verse jus). En na het broodje gingen we over op een taartje. En het was zomaar een donderdag. Een werkdag. Voor de vorm had ik graag mijn laptop (een Mac, net als tien andere vrouwen en mannen om ons heen) op de terrastafel gezet; dan leek het nog wat. Maar dat excuus hadden we ook al niet. En die vriendin vertelde over yogales op maandag, en tennisles op vrijdag... Ai! Het is maar goed dat Opzij ons niet zag zitten. De volgende keer gaan we meteen aan het bier!

Vertrek

De Wester slaat vijf uur. Tijd voor een afscheidswijntje bij een vriendin om de hoek. Ze vertrekt vrijdag voor een paar maanden (!) naar hun familiehuis in Noord-Spanje. Ik krijg acuut zin om mee te gaan. Als altijd trap ik weer in de romantiek van 'koffers pakken', 'naar de zon reizen', 'niks hoeven'. Maar de werkelijkheid is altijd praktischer, gewoner, teleurstellender. Er zijn kleine kinderen bij; er is een lange reis voor de boeg; er moet daar ook gekookt, en een huis schoongehouden; er is nog geen zicht op een nieuwe baan (voor haar), of een nieuwe opdracht (voor hem); van die dingen. Maar toch! Een paar jaar geleden was er een echt afscheid, omdat ze 'voor altijd' naar Spanje zouden emigreren. Toen stond ik daar (ook) jaloers te wezen. Maar binnen een jaar waren ze alweer terug. Het leven was er arm en hard, en de mensen 'achtergebleven', om het zo maar eens te noemen. Maar ja, hoe moet je het anders noemen. Vriendin T. werd er zo'n beetje gekeurd alsof ze een paard was. Waren haar tanden oké? Had ze wel heupen die breed genoeg waren voor een kind dat in de toekomst haar leven zin zou moeten geven? De vrouwen en de mannen waren op feesten en partijen nog strikt gescheiden. De vrouwen droegen binnenshuis alle dagen van de week een schort en pantoffels. Ze voelde zich decennia teruggeslagen, en van de stad een dorp in geslingerd. Nu wonen ze vlakbij de Rozengracht. En horen de Wester slaan door de ramen. Amsterdam. Daar voelen ze zich thuis. Maar nu en dan trekt Spanje toch. Dan gaan ze. En dan wil ik weer mee. Het is een hardnekkige romantiek, dat vertrekken.

Long time

Tjee, dat is lang geleden. Sorry mensen, dit is funest. Ik weet het. U haakt natuurlijk af als er zo lang geen nieuwe berichten volgen. Zo'n gat laten vallen is het tegenovergestelde van een cliffhanger, ik begrijp het. Maar er kwam even wat tussen: een sleutelbeenbreuk van zoon na een snowboarduitstapje met school (terwijl het buiten 25 graden was; dat is vragen om problemen), en daardoor een vakantie die geannuleerd moest worden. En in die vakantieweek, die ons weliswaar niet in een camper naar Zweden bracht, deden we alsof we niet thuis waren. Laptop uit, telefoon uit. En zo brachten we - dankzij het mooie weer - een week door op het dakterras. We konden er zelfs de deurbel niet horen. En in Ikea, Loods 5, tuincentrum Osdorp, tuincentrum Het Oosten en nog zo wat (bij)zaken. Want je moet wat met je niet-uitgegeven vakantiegeld. En zo zijn we nu een elektrische koffiebonenmaler (lekker!), een tarp (voor dat dakterras), een poef (je moet toch met je benen omhoog voor het betere bijkomen) en bloemen, kruiden en planten rijker.
We hadden alleen geen tijd die laatste categorie in een pot te zetten. Dus die staan ons nu aan te staren. Als een kleine herinnering aan een vakantie die niet doorging en toch een vakantie werd. Hoe dan ook: wij plannen voorlopig geen reisjes meer. We doen alleen nog maar aan 'op de bonnefooi', en e-ven-tu-eel een last-second reis (een last-minute reis is te veel risico). Gelukkig regent het inmiddels (die planten gaan heus niet dood). En duurt het nog maanden voor de eerste sneeuw valt. Voor een volgende botbreuk...