Ferienweh

Alweer een week terug. Aan het werk. In het gareel. Niks aan de hand. Zou je zeggen. Maar zo voelt het niet. Vanbinnen ben ik een stampvoetend kind, dat maar niet kan geloven dat het uit het paradijs geknikkerd is. Waarom moet ik weer een agenda en deadlines, stress en geregel? Terwijl het blijkbaar anders kán! Met een licht hoofd in de buitenlucht dartelen. Vanzelf levend in het 'hier en nu', terwijl je daar de rest van het jaar ingewikkelde cursussen voor moet volgen, omdat je voortdurend in de stand 'daar en later' schiet. De bladen zeggen dat iedereen er last van heeft. Omdat mensen nu eenmaal slecht tegen veranderingen kunnen. Maar dat het na drie dagen weer over is. Drie dágen? Drie wéken zullen ze bedoelen. Voor elke week dat ik ben weggeweest, heb ik een week nodig om te accepteren dat het weer voorbij is. En dat het weer niet gelukt is het laat-maar-waaien-gevoel mee te nemen naar huis. Omdat vakantie en werk (hoe leuk dat werk ook is!) nu eenmaal twee verschillende planeten zijn: leegte versus volheid, ontspanning versus inspanning, zorgeloosheid versus structuur, waslijn versus deadline. Onverenigbare entiteiten. Maar nu is het nog niet zover. Ik wil terug. Ik wil terug. Ik wil terug! STAMP-STAMP-STAMP.