volvoverdriet deel 2

Vandaag heb ik onze Polar verkocht. Goed nieuws, zou je zeggen. Ja, dat is het ook. Tuurlijk. Financieel, rationeel, heel verstandig enzo. Maar toen ik de sleutels aan de nieuwe eigenaar overhandigde dacht ik er ineens heel anders over. De verliefdheid op zijn gezicht. Die herkende ik, van jaren terug. En trouwens, van nog steeds. En toen reed hij weg in MIJN auto. Zomaar! Wie hield 'm tegen. Dit kón toch niet. Ik stond verdekt opgesteld achter een marktkraam, vlakbij het postkantoor waar de overdracht geregeld was. En zag onze auto mijn leven uit rijden. En huilde. Niks tegen te beginnen. En de zakdoekjes lagen in het dashboardkastje.

Terug op aarde

Terug van lang weggeweest. Waar ik was? In Rome, dat ook! En in een zeppelin boven Rotterdam (echt waar). Maar verder vooral: onrustig onderweg. Over toppen en dalen. Of anders gezegd: met mijn hoofd in de wolken en mijn voeten in de hel. Of andersom. Starend uit ramen. En naar het plafond als het donker werd. Maar afgelopen maandag heb ik ervoor getekend: per 1 oktober ben ik vrij vrouw. Dus kom ik weer langzaam boven water. En wat ik daar zoal aantref: een hittegolf! Nederland wereldkampioen voetbal?! En nog altijd geen nieuw kabinet! Hoe moet dat als 'onze mannen' straks thuiskomen. Geen minister te bekennen om ze de hand te schudden! Gelukkig hebben we een koningin. Zorgt toch voor enige stabiliteit in het betere lintjesknipwerk. Hoe dan ook, ik bén er weer. En om dat te vieren, ga ik vandaag (wéér) naar IJmuiden. Met mijn hoofd in de wind en mijn voeten in de zee. Daar kan zelfs Rome niet tegenop...