Fatboy (waar ga je met dat meisje naartoe?)

Mooie uitvinding: Marktplaats. Ik heb er al heel wat gekocht en verkocht. Zo ook enkele minuten geleden. Er stond een meisje voor de deur. Er was even wat mailverkeer aan voorafgegaan, over adres en tijd enzo. Maar pas vanmiddag had ik de advertentie erop gezet: Fatboy original, rood, z.g.a.n. Vrij snel kwam het bericht, iemand wilde 'm wel komen halen, vanavond al. Fijn, want hij ligt nogal in de weg, sinds dochter op haar verjaardag een hangstoel heeft gekregen (zo'n rieten gevaarte aan een metalen ketting, waarin je een beetje kunt schommelen zodat het best dichtbij de ervaring van een schommelstoel op een Amerikaanse veranda komt; afijn, zo'n ding dus). Maar het laatste mailtje van de koper vond ik enigszins verontrustend: ze kwam met de tram. Ai. Hoe ging ze zo'n Fatboy dan meenemen? Ik nam me stevig voor me niet weer als reddende chauffeur op te werpen; zo heb ik al eens mensen die een tweepersoonsbed kwamen kopen en geen auto bij zich bleken te hebben (?) helemaal naar huis gereden. Was aan benzine nog meer kwijt dan de verkoop van het bed me opleverde. Dat ging ik dus niet weer doen. Ik moet toch een beetje zakelijk worden; anders loop ik nooit binnen. Afijn, daar was ze. En ach, ik smolt al meteen. Zo jong, zo net op kamers. Het geld al afgegeven nog voor ze de Fatboy had gezien. En voor ik het wist, was ze alweer weg. De donkere straat in. Nee, het ging wel. De tram was niet ver, zei ze dapper. Het rode gevaarte droeg ze half voor zich uit, half over zich heen. Zou ze 't halen? Ik wist me nauwelijks raad met mijn ontroering over zoveel dapperheid; meisje toch. Zal ik je niet even naar huis brengen?, wou ik nog roepen. Maar ze was al om de hoek verdwenen. En natuurlijk kan ze 't. En op een dag heeft ze ook zo'n huis, net als ik. En staan er meisjes aan de deur, net als zij vroeger, die hun net veroverde kamer inrichten met zelfstandig opgehaalde spullen. Zo gaat dat. Ze redt 't wel.