Omschakelen

Mijn eerste werkweek zit er bijna op. En het valt weer eens niet mee. Van oeverloze vrijheid naar ijzeren regime, van wolkeloze onbezorgdheid naar onmogelijke deadlines, van laat-maar-waaien naar wat-moet-er-toch-veel. Kortom, van Spaanse zon naar Hollandse herfst en dat zonder enige overgang. Pats boem. En dan roept iedereen 'probeer het vakantiegevoel vast te houden'. Nou, dat kan dus niet! Dat is een klassiek voorbeeld van een contradictio in terminis. Wat mij betreft dan! Opgeladen ben ik, ja dat wel. Maar toch zeker niet hiervoor...? Of heb ik nu al een herfstdip. O jee, en ik moet de hele winter nog door. Eén lichtpuntje. Iedereen die ik spreek heeft er last van, en zucht zo mogelijk nog harder dan ik. De groenteboer, de gynaecologe aan de overkant, de juf op school, de collega's op de Keizersgracht. Het went wel weer, zeggen we tegen elkaar. Over een maand of wat weet je niet beter. En dan begint het grote aftellen weer, want tegen die tijd zijn we wel toe aan vakantie...

Gemis

Kreeg vandaag een mailtje van mijn trouwste lezer (ha T!)"Zet eens wat leuks op je blog. Je lezers missen je!" Ai. Ja. Gevoelige kwestie. Mijn laatste bericht dateert alweer van 16 juli. Maar ja, een week later ging ik op vakantie. En nu ben ik nog maar net een week terug (precies een week, vorige week om 22.25 uur keerden we veilig terug van onze grote reis naar Spanje en overleefden zelfs de Belgische autowegen! In de stromende regen en met een defecte blower in de leenvolvo reed ik met klamme handen aan het stuur kilometerslang hellingen (6%!) op en af met gaten in de weg en om de vijftig meter een bordje: aquaplaning. Met op de bumper steevast een grote vrachtwagen. En dan die billboards: op begrijpelijke bewegwijzering hoef je nergens in België te rekenen, maar ze scheppen er blijkbaar wel genoegen in om in metershoge cijfers de aantallen ernstige ongevallen te melden en dan ook maar meteen het exacte dodental op dat en dat stuk weg... Hallo! Ga die wegen dan vervángen, in plaats van ervoor te wáárschuwen! Sorry, maar België is failliet. Dat zie je het beste op de weg).
Maar dit terzijde. Want nu ben ik dus alweer een week thuis. En ik had dit blog gemist. Maar wist even niet meer waar te beginnen. Tot nu. Met dank aan T! En onze zuiderburen natuurlijk.