Stress

Ik krijg de laatste dagen steeds berichten van onbekende volgers. Die-en-die is now following you on twitter. Kan niet ontkennen dat ik me dan enigszins gevleid voel. Maar vraag me vaak af: waarom? Hoe komen ze aan mij? Zo kreeg ik gisteren een bericht van stressnederland; die ging mij volgen. Help! Daar kreeg ik pas echt stress van. Hoe weten zij dat ik gestrest ben? Kunnen ze dat via mijn twitterberichten voelen? Een soort twittervariant van astro-tv, maar dan echt? Wie of wat had mij verraden? Wat een eng ding is het ook eigenlijk, dat twitter; je hele leven ligt op straat. Je kunt ook niks meer verborgen houden. De stress kwam inmiddels als stoom uit m'n oren. Ik wilde al bijna mijn hele account de deur uitgooien, toen ik me realiseerde dat die jongens natuurlijk alle tweets scannen op het woord stress. En had ik niet onlangs iets getwitterd over eczeem en stress en zo. En dat ik zo niet in een tennisrokje kon verschijnen terwijl het net blotebenenweer is (beter bekend als rokjesdag). Bij deze wil ik even laten weten dat het allang over is. Ik heb al een nieuw tennisrokje gekocht, en 1 april dartel ik zo het veld (sorry, the court) op. En al heb ik een hele winter geen les gehad, noch getennist, daar ben ik NIET gestrest over. Ik herhaal: NIET GESTREST. Als beloning wil ik nu graag een berichtje ontvangen: stressnederland is unfollowing you. Thanks. Da's een hele zorg minder.

Retourtje Spanje

Nog een beetje brak. Korte nacht, na een flamenco concert in Carré. Wist eigenlijk niks van flamenco. Maar onze ‘Spaanse vrienden’ uit Naaldwijk zijn fan. We leerden ze kennen op een camping aan de Costa Brava, twee jaar geleden. En hoewel we nogal verschillend zijn, klikte het meteen. Misschien dat de vrijheid ver van huis daarbij een rol speelde? Thuis lijkt het belangrijk dat er een overeenkomst is in hobby’s, opleiding, leefstijl of iets dergelijks. Maar hier telde alleen: samen eten en drinken; vooral veel van allebei. Meer niet. Hoe dan ook, zij danst al jaren flamenco (zij flamencodanst al jaren?). En zo nodigde ze ons uit voor een avond Estrella Morente. De beroemde flamenco zangeres… Had er nog nooit van gehoord eigenlijk. Maar in het kader: doe eens andere dingen dan je normaal doet, gingen we gewoon. Geen idee wat ons te wachten stond. Maar nu ben ik om. Ik ben fan. Al na één avond! Wat een vrouw, wat een stem, wat een uitstraling. Klaagzangen, liefkozingen, woede-uitbarstingen, opzwepend gestampvoet. Ik wilde meeklappen, meestampen, meedoen! Na twee uur kwamen we gelouterd Carré uit. Niet duur toch, zo’n retourtje Spanje!

Eigen naam

Een vriendin van mij is gescheiden. Daar is op zich niks vreemds aan. Kan ons allemaal overkomen. Maar het vreemde is, vind ik, dat ze nog steeds zijn naam draagt. Of beter kan ik zeggen: ooit zijn naam heeft aangenomen. Want daar begint het natuurlijk. Ik heb dat echt nooit begrepen. Sinds dat niet meer vanzelfsprekend het geval is, doe je het gewoon niet! What's in a name? Nou veel! Samenwonen, trouwen, kinderen krijgen; het gaat allemaal gepaard met concessies, maar die doe je met liefde. Maar je naam afstaan, dat is zoiets als jezelf uitvegen met een grote bordenwisser op een droog schoolbord, terwijl het nare gepiep in je oren blijft hangen. Waarom, wil ik steeds vragen, als ik iemand tegenkom die dezelfde achternaam heeft als haar man. Waarom? Leg het uit, ik begrijp het niet!
Nu ken ik ook vrouwen die zo principieel op hun eigen naam staan, dat hun kinderen de achternaam van de vrouw krijgen, en niet van de man. En die begrijpen weer niet waarom ik dat te ver vind gaan. Weer wat al te agressief vind. Alsof je die man wilt uitwissen: kijk eens, zelf gemaakt. Niemand bij nodig! Kortom, voer voor psychologen. En discussie. Wie biedt?
Ik ben nu wel bang dat die vriendin heel boos wordt. En mij met een grote bordenwisser...