De boot in (maar nu echt)

Dat bootje varen niet alleen maar ontspannend en gezellig is, hebben we vorige week ervaren. Zoon ging varen met vrienden, op de boot van een van hen. Een kajuitboot. Onzinkbaar, zou je denken. Maar helaas. Door een combinatie van factoren (drie jongens op een surfboard die getrokken werd door de boot, de vrij hoge snelheid en een plotselinge manoeuvre van de kapitein) werd de surfboard omlaag getrokken die op zijn beurt de boot opzij trok. En nu ligt die onzinkbare stalen kajuitboot op de bodem van de Sloterplas, op 25 meter diepte. Minstens. Je hart slaat over als je het hoort. Hoe fout had dat kunnen aflopen. Maar ze leven nog. En de boot blijkt verzekerd. Kortom, een naar ongeluk. Met relatief goede afloop. Een gemeende spijtbetuiging van de jongens, en hulp waar ze die maar kunnen bieden. En dan zand erover.
Maar nee. Deze 'Titanic' gaat nog een lange nasleep krijgen. Want twee van de eigenaren (het was het bezit van drie stellen) willen maximale boetedoening van 'die kutjongens die hun boot moedwillig tot zinken brachten'. Een maximale schadeloosstelling, die de ouders dan maar moeten opbrengen. En nu slaat mijn hart voor de tweede keer over. Want ik heb helemaal niet het gevoel dat mijn zoon iets verkeerd heeft gedaan. Er iets van geleerd moet hebben. Behalve dat een ongeluk in een klein hoekje zit. En dat je mensen pas goed leert kennen als de nood aan de man is...

De boot in

Het zal de meeste mensen niet ontgaan zijn: we hebben een bootje! Vorige week donderdag (een vrije Hemelvaartsdag) gingen we kijken bij twee broers in de buurt van Nieuwkoop. Op Marktplaats prezen zij een 'prachtig overnaads tourbootje' aan. Hoewel we ons hadden voorgenomen niet spoorslags akkoord te gaan met prijs en product, gingen we ter plekke overstag. Niet handig voor de onderhandelingspositie. Dus dat lieten we ook maar zitten. We wilden 'm! Een van de broers bood aan 'm meteen te brengen. En zo reden we een uurtje later over de A9 weer terug naar huis, met achter ons een auto met trailer en boot. Onze boot! Een beetje onwerkelijk was het wel. Zo ga je kijken, zo heb je een boot. En natuurlijk had ik er niet bij stilgestaan dat het niet bij de aanschaf van een boot en motor zou blijven. Zo is de lighaven nog best een duur grapje. En moeten we op zoek naar een dekzeil, wat nog niet meevalt; noch om te vinden, noch om te bekostigen. Maar ja, dan heb je ook wat. Gistermiddag kreeg ik van zoon een sms'je: 'Even varen?' En zo voeren we een half uur later in ons eentje over de Sloterplas. Motor uit, benen in het water en kijken naar overvliegende meeuwen. Instant-vakantiegevoel. Iedere dag bereikbaar. En als ik me nu weer eens afvraag of de toekomst voldoende klussen gaat brengen als zzp'er, dan heb ik voorlopig een eenvoudige oplossing:'Dan verkopen we toch gewoon de boot!'