Wegwezen

Nog tien minuten, en dan komt een vriendin even een glaasje wijn drinken. Wijn! Dat heb ik nodig. Dan kan ik even ontsnappen aan deze ziekenboeg...! Man ligt al een paar dagen met griep en hoge koorts in bed. Dochter met nog hogere koorts op de bank. En nu hoor ik zoon ook al met die nare hoest. Hebben we een weekje vrij, is iedereen ziek! Nee, dan was mijn planning beter: net vóór de kerst met griep onder de wol. Ter compensatie heb ik zojuist een camper geboekt voor de meivakantie. En een route uitgestippeld over Duitsland en Denemarken naar Zweden. Morgen zit ik dan misschien in mijn eentje bij het kerstcircus in Carré, maar dan kan ik nu en dan vast wegdromen (bij de paarden, niks aan) over een romantische reis in een VW bus naar het land van Pipi, mijn heldin. Weliswaar maar een weekje; als we er zijn, moeten we ook meteen weer terug. Maar wat maakt dat uit. Weg van hier. 'On the road'! Wat zou dat zijn in het Zweeds?

Déjà vu

Precies een jaar geleden is het. Toen lag ik hier ook zo. Op de blauwe bank. En buiten sneeuw. Toen ziek van een gebroken been dat alles in de war schopte (wel knap, dat een gebroken been nog kan schoppen). Nu ziek van een griep. Minder erg, veel minder erg. Maar het is wel één groot déjà vu. Een soort confrontatietherapie. Schijnt goed te zijn. Maar ik denk er liever niet aan terug. Wát een jaar was dit! Een gebroken been, vakantie op de Wadden die niet doorging, net als een weekend Rome, kantoor kwijt, kind beschuldigd van hacking, auto kapot, baan verloren. Maar als ik erover nadenk: het bracht ook goede dingen. Rust bijvoorbeeld (heel wat boeken gelezen op deze blauwe bank) en nieuwe kansen. Voor mezelf begonnen. Een kantoor op de Keizersgracht. Naar Rome met een vriendin ter compensatie van alle ellende. Zonder dat gebroken been was dat allemaal niet zo gegaan. Dus moet ik misschien - als ik ben hersteld van deze griep - toch maar even naar de heuvel in het Sloterpark, waar het allemaal begon. Even een kerstkransje leggen... En het nieuwe jaar met beide benen inspringen!

De tram

Snipverkouden. Dat krijg je als je uit angst voor de beijzelde wegen deze dagen de tram neemt. Iedereen weet het: als je een besmettelijke ziekte wilt oplopen: neem een willekeurige tram in Amsterdam. Het is altijd raak, ik neem de tram en een week later heb ik griep. Ook al hou ik m'n handschoenen aan (het is nu per slot van rekening koud genoeg om niet meteen verdacht te worden van smetvrees); er zit altijd wel een hoestende en proestende man (nee geen vrouw, die zijn ook op dit vlak bescheidener!) dichtbij genoeg om door mijn sjaal te komen. En met een mondkapje á la een Chinese treinreiziger voel ik me toch een beetje voor gek staan. Nu poch ik er altijd over dat ik heus niet zo ver van het centrum woon, omdat ik met de 7, 13 en 14 in no time middenin de stad sta. Maar liever neem ik die tram dus helemaal niet. Laat mij maar fietsen, lopen of autorijden. Behalve dus, als er zoveel ijs op de wegen ligt dat je bijna kunt schaatsen. Dan moét die tram dus wel. En hoe comfortabel dat verder ook is, zo'n tram ruikt in de winter altijd naar natte hond. En is dus één grote virusverspreider op wielen. Waarom lees je daar nou nooit iets over? Ik kan me zo voorstellen dat het de grote onbekende factor is bij het werven voor het openbaar vervoer. Misschien moet de GVB bij aanschaf van een OV-chipkaart een griepprik cadeau doen?

winterleeftijd

Dat ik oud word, kan ik zo ook wel weten. Een kwestie van optellen en aftrekken. Maar er is een versnellende factor bijgekomen: sneeuw. Sinds ik vorig jaar mijn been brak op een slee in de sneeuw, gaat het wel namelijk erg hard bergafwaarts. Nu Amsterdam al weken wordt geteisterd door sneeuw en gladheid, blijf ik het liefste binnen. En hou ik de berichten over botbreuken in alle ziekenhuizen angstvallig bij. Schuifel ik voetje voor voetje als een oud vrouwtje dat bang is voor het breken van een heup (oh, wat begrijp ik ze ineens goed!) over de verraderlijk gladde stoepen en straten. Niks fiets. Liever ook niet in de auto. En al helemaal niet op een slee... De kinderen schudden meewarig hun hoofd. Ik schaam me dood, zo oud kan ik niet zijn. Dit kan toch zo niet doorgaan. Ik ben een winterkind. Geboren in december. Dol op schaatstochten, zoals het een noorderling betaamt. En misschien is dát het: ik moet de ijzers onderbinden! Goed voornemen voor vandaag (temperatuur boven nul, dus het kan): snel de deur uit om van die ijzertjes te kopen voor onder mijn schoenen. De volgende gladheidsaanval sla ik gewoon klunend van me af. Dat is wel stoer. Toch...?

En dit is 'm dan! Lief hè?

Met grote vreugde...

... geven wij u kennis van: de komst van onze nieuwe auto! Als het aan mij lag, ging ik morgen kaartjes met die tekst rondsturen aan alle vrienden, buren en kennissen. Heel erg natuurlijk. Maar toch, er zijn verzachtende omstandigheden. We hebben een half jaar in een leenauto van de Volvogarage rondgereden. Niks mis mee (hij had turbo, dus werd ik mijns ondanks zo'n type dat bij stoplichten wedstrijdjes ging houden...). Maar het was 'gewoon een auto', een vervoersmiddel, een ding. We hádden er niks mee. En rouwden in stilte nog om onze ouwe witte Polar. En al vóór de zomervakantie zagen we een waardige vervanging: een ouwe blauwe Polar! Die wilden ze wel voor ons opknappen. En zo lang kregen we een leenauto mee. Maar het duurde een eeuwigheid. De garage had inmiddels zelf spijt, zo leek het, van het ambitieuze metamorfoseplan. Dus ging het niet erg hard. Maar eindelijk kwam het verlossende telefoontje: we mogen 'm morgen komen halen! En de opwinding hier in huis is nu groot. Niet dat veel mensen dat zullen begrijpen overigens. Hij is nog ouder dan onze ouwe witte. En kleiner bovendien (geen station meer). Niks turbo; gewoon langzaam optrekken als met een koets. Maar het is een Polar. De auto aller auto's. De enige auto die een kind kan tekenen. Er is alleen één maar. De eerste eigenaar was de Mossad. Nu maar hopen dat er geen Palestijnen in Amsterdam rondlopen die de auto herkennen. Voor de zekerheid wel een glasverzekering aangevraagd...