volvoverdriet deel 2

Vandaag heb ik onze Polar verkocht. Goed nieuws, zou je zeggen. Ja, dat is het ook. Tuurlijk. Financieel, rationeel, heel verstandig enzo. Maar toen ik de sleutels aan de nieuwe eigenaar overhandigde dacht ik er ineens heel anders over. De verliefdheid op zijn gezicht. Die herkende ik, van jaren terug. En trouwens, van nog steeds. En toen reed hij weg in MIJN auto. Zomaar! Wie hield 'm tegen. Dit kón toch niet. Ik stond verdekt opgesteld achter een marktkraam, vlakbij het postkantoor waar de overdracht geregeld was. En zag onze auto mijn leven uit rijden. En huilde. Niks tegen te beginnen. En de zakdoekjes lagen in het dashboardkastje.