Omschakelen

Mijn eerste werkweek zit er bijna op. En het valt weer eens niet mee. Van oeverloze vrijheid naar ijzeren regime, van wolkeloze onbezorgdheid naar onmogelijke deadlines, van laat-maar-waaien naar wat-moet-er-toch-veel. Kortom, van Spaanse zon naar Hollandse herfst en dat zonder enige overgang. Pats boem. En dan roept iedereen 'probeer het vakantiegevoel vast te houden'. Nou, dat kan dus niet! Dat is een klassiek voorbeeld van een contradictio in terminis. Wat mij betreft dan! Opgeladen ben ik, ja dat wel. Maar toch zeker niet hiervoor...? Of heb ik nu al een herfstdip. O jee, en ik moet de hele winter nog door. Eén lichtpuntje. Iedereen die ik spreek heeft er last van, en zucht zo mogelijk nog harder dan ik. De groenteboer, de gynaecologe aan de overkant, de juf op school, de collega's op de Keizersgracht. Het went wel weer, zeggen we tegen elkaar. Over een maand of wat weet je niet beter. En dan begint het grote aftellen weer, want tegen die tijd zijn we wel toe aan vakantie...