Een vriendin van mij is gescheiden. Daar is op zich niks vreemds aan. Kan ons allemaal overkomen. Maar het vreemde is, vind ik, dat ze nog steeds zijn naam draagt. Of beter kan ik zeggen: ooit zijn naam heeft aangenomen. Want daar begint het natuurlijk. Ik heb dat echt nooit begrepen. Sinds dat niet meer vanzelfsprekend het geval is, doe je het gewoon niet! What's in a name? Nou veel! Samenwonen, trouwen, kinderen krijgen; het gaat allemaal gepaard met concessies, maar die doe je met liefde. Maar je naam afstaan, dat is zoiets als jezelf uitvegen met een grote bordenwisser op een droog schoolbord, terwijl het nare gepiep in je oren blijft hangen. Waarom, wil ik steeds vragen, als ik iemand tegenkom die dezelfde achternaam heeft als haar man. Waarom? Leg het uit, ik begrijp het niet!
Nu ken ik ook vrouwen die zo principieel op hun eigen naam staan, dat hun kinderen de achternaam van de vrouw krijgen, en niet van de man. En die begrijpen weer niet waarom ik dat te ver vind gaan. Weer wat al te agressief vind. Alsof je die man wilt uitwissen: kijk eens, zelf gemaakt. Niemand bij nodig! Kortom, voer voor psychologen. En discussie. Wie biedt?
Ik ben nu wel bang dat die vriendin heel boos wordt. En mij met een grote bordenwisser...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten