Koele witte wijn op een zonnig dakterras

De zon schijnt. Het is vrijdagmiddag, half vijf. Het is - voor calvinisten - te vroeg voor een glas wijn op het dakterras. Dus neem ik mijn toevlucht tot dit blog. Afleiding! Al zou wijn misschien beter helpen: mijn wereld staat in brand. Oftewel: mijn baan staat op de tocht (en ik ben nog maar net op de been, letterlijk!). Mooie uitdrukking overigens, op de tocht. Voelde me ook acuut verkouden na dat bericht. Want na tien jaar zekerheid weet ik even niet welke kant het op moet. Waarheen? (Waarvoor? O nee, dat is een andere vraag, daar weet ik ook geen antwoord op).

Maar naast de golven van paniek die me nu en dan ('s nachts!) overspoelen, wordt er ook iets wakker. Voel ik de sensatie van een frisse wind (om maar in de terminologie te blijven): zal ik dan (ein-de-lijk!) voor mezelf gaan beginnen? Geen loonslaaf meer, maar eigen baas. Onder het motto: 'Een vaste baan? Weg ermee! Ik word zzp!' Inmiddels is het tien over half vijf. Ik ga de wijn koud leggen. Het is weekend. Ook voor bijna-werklozen...