Gewicht

Vorige week was ik op een feestje van vriendin A. Ze had - zoals ze elk jaar doet - alleen vrouwen uitgenodigd. En wat me al eerder was opgevallen, maar nu pas écht: ze waren állemaal lang en dun. Behalve ik dan... Qua lang kan ik nog wel meedoen, maar qua dun toch echt niet meer. Zéker niet na de tapaskilo's, die - samen met de goede herinneringen - nog wel even zullen blijven hangen. Ik maakte er maar een grapje over. Of ze ze daarop uitzocht die vriendinnen. En of ík dan wel mocht blijven in dat selecte gezelschap. Daarmee kreeg ik de lachers op mijn hand. En de 'geruststelling', dat het allemaal nogal meeviel en zo. Maar toch, ik kreeg ter plekke heimwee naar die veel te dunne versie van mezelf. Lang, lang geleden. Volgend jaar zou ik er weer tussen passen, bezwoer ik mezelf ter plekke. Om vervolgens met smaak te eten van alles wat ons werd voorgeschoteld (terwijl de andere dames duidelijk aan het tellen waren...). Tot ik dit aan iemand vertelde, die oprecht verbaasd zei: "waarom zou je een meisje willen blijven? Je bent toch een volwassen vrouw?" Wát een opluchting. Zo is het maar net. Ik ben geen meisje meer, ik ben een vrouw en leg dus meer gewicht in de schaal. Letterlijk en figuurlijk. Lekker pûh!