Vandaag moest ik weer eens in Amstelveen zijn. En maak ik meestal rechtsomkeert naar Amsterdam, nu reed ik het dorp verder in (of uit, het is maar hoe je het bekijkt). Ik hoorde namelijk een rare rammel in de auto (nog steeds de leenVolvo van de garage) en ging voor de zekerheid maar niet meteen de A9 op. Had ik een klapband? Loos alarm. De banden bleken vol modder te zitten (van werk aan de weg op mijn afspraakadres) waarvan de opgedroogde brokken met veel lawaai tegen de wielkasten van de auto werden geslingerd. Na een paar meter waren de banden schoon, en het lawaai verdwenen. Maar toen zat ik dus midden in een soort winkelstraatje. En ik moest nog brood hebben. En ja hoor, er zat een bakker. Toen ik met een tas vol versgesneden volkorenbroden de winkel uitliep, bleek er een kaaswinkel naast te zitten. En wat voor één. Ik kwam de deur niet uit zonder drie pond boerenkazen van jong tot oud. Met een gratis doosje eieren, ook dat nog. En aan de overkant bleek een slager te zitten. En een viswinkel. En een wijnboer. En een Spar. Hoe dorps wil je het hebben? Nou zo dus! Ik voelde me ter plekke zo ontzettend thuis dat ik bijna op Funda wilde kijken of er in Amstelveen nog huizen te koop staan. Dat mag natuurlijk helemaal niemand weten. Dan word ik de buurt uitgekeken. Am-stel-véén. Dat is zo'n beetje de dood-in-de-pot, de burgerlijkheid zelve en de saaiheid ten top. Tóch wist ik me te herinneren dat Amstelveen altijd hoog scoort als het gaat om het 'woongeluk'. En nu weet ik hoe dat komt. Dat heeft helemaal niks met de huizen te maken. Het zijn de boodschappen! Je hebt er nog ouderwetse bakkers, kaasboeren, slagers, visboeren en een buurtsuper om de hoek. Allemaal bij elkaar. In mijn buurt zijn alle bakkers weg, verhuisd, failliet of opgedoekt. De kaasboeren hebben het allang opgegeven. Zelfs de kaaskar op de markt is weg.
Maar verhuizen is toch wat al te drastisch. Ik neem gewoon voortaan een omweg naar Amsterdam, dwars door Amstelveen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten