Huisje aan zee

Gedoucht. Het is nog vroeg. De rest van het gezin ligt nog diep onder de dekens. Maar ik kan nooit blijven liggen. Thuis al niet, en hier al helemaal niet. De zee die zo dichtbij is, en die mij lokt. Ik moet eruit! Ik ga even aan de keukentafel zitten. En zie door alle ramen rondom een straffe wind en een scherpe zon. Lekker. Jas aan, sjaal hoog en lopen maar. Het park over, een zwaar houten hek door, en dan het schelpenpad. In minder dan vijf minuten sta ik middenin de duinen. Hoor vogels. En verder alleen maar wind. Denk: zee, rust, kracht, adem, ruimte. Een woordspin zou dochter dat noemen. Op die woorden loop ik verder. Een zandpad, pijnbomen, een bankje en daar… is de zee. Ik ga nog net niet rennen. Maar het voelt elke keer als thuiskomen.