Vertrek

De Wester slaat vijf uur. Tijd voor een afscheidswijntje bij een vriendin om de hoek. Ze vertrekt vrijdag voor een paar maanden (!) naar hun familiehuis in Noord-Spanje. Ik krijg acuut zin om mee te gaan. Als altijd trap ik weer in de romantiek van 'koffers pakken', 'naar de zon reizen', 'niks hoeven'. Maar de werkelijkheid is altijd praktischer, gewoner, teleurstellender. Er zijn kleine kinderen bij; er is een lange reis voor de boeg; er moet daar ook gekookt, en een huis schoongehouden; er is nog geen zicht op een nieuwe baan (voor haar), of een nieuwe opdracht (voor hem); van die dingen. Maar toch! Een paar jaar geleden was er een echt afscheid, omdat ze 'voor altijd' naar Spanje zouden emigreren. Toen stond ik daar (ook) jaloers te wezen. Maar binnen een jaar waren ze alweer terug. Het leven was er arm en hard, en de mensen 'achtergebleven', om het zo maar eens te noemen. Maar ja, hoe moet je het anders noemen. Vriendin T. werd er zo'n beetje gekeurd alsof ze een paard was. Waren haar tanden oké? Had ze wel heupen die breed genoeg waren voor een kind dat in de toekomst haar leven zin zou moeten geven? De vrouwen en de mannen waren op feesten en partijen nog strikt gescheiden. De vrouwen droegen binnenshuis alle dagen van de week een schort en pantoffels. Ze voelde zich decennia teruggeslagen, en van de stad een dorp in geslingerd. Nu wonen ze vlakbij de Rozengracht. En horen de Wester slaan door de ramen. Amsterdam. Daar voelen ze zich thuis. Maar nu en dan trekt Spanje toch. Dan gaan ze. En dan wil ik weer mee. Het is een hardnekkige romantiek, dat vertrekken.