Ik lees op dit moment de autobiografie van Andre Agassi. Ik ben nog maar op een kwart, maar tjonge wat een spannend boek! Het is net een thriller. Wel balen dat die man ook nog goed kan schrijven, trouwens! Maar daardoor kom ik er maar mooi weer achter hoe je (ik in elk geval) geneigd bent de levens van grootheden te romantiseren. Kon ik maar zo goed tennissen (dansen, cellospelen, schrijven enzovoorts), dan was ik nog eens gelukkig (want rijk, geslaagd, beroemd enzovoorts). Maar dat daarachter een hoop ellende schuilgaat vergeet je voor het gemak vaak maar even. En toch... hij is nu wél met Steffi Graf, denk ik dan. En die heb ik me toch een partij bewonderd! Vooral haar benen (in tennistaal: voetenwerk). Ik herinner me een documentaire waarin minutenlang alleen maar haar benen in beeld waren. Je zou voor heel even wensen dat je Martina Navratilova was.
Dus ja, ik moet nu vrees ik toch concluderen dat al die ellende in het geval van Agassi wel de moeite waard was (al heb ik 't boek dus nog niet uit). Gelukkig heb ik vanavond weer tennisles. En dat gaat eigenlijk vooral goed als ik me inbeeld dat ik Steffi ben, en net als zij kan dansen op het gravel (niet verder vertellen, want het ziet er heel anders uit, I know!). En op zo'n gewone zomeravond in Amsterdam-West, met een lacherig biertje na afloop, kun je zomaar gelukkig zijn, ook al wordt het nooit echt meer wat...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten