Kreeg gisteravond een mailtje van een collega: muizen!! Verder geen commentaar. Maar de boodschap is luid en duidelijk overgekomen. Ik ga voorlopig niet meer naar de Keizersgracht. Ik blijf fijn thuis werken. Tot iemand een bom op het nest (in de muur van de buurman schijnen ze te zitten) heeft gegooid. Tot het gif zijn werk heeft gedaan. Tot kortom, er geen muis meer te bekennen is. Ik heb 't nota bene bij het intakegesprek gevraagd: of ze wel eens muizen hadden. Nee nog nooit! En nu dit!
Nu heb ik gisteren heel toevallig een tosti mozzarella staan maken in de keuken. Met tomaat en basilicum. En misschien dat dit toch niet zo heel toevallig is. Want het kan natuurlijk heel goed zijn dat zo'n Keizersgrachtmuis (het was nogal een dikke heb ik begrepen) z'n neus ophaalt voor een stukje Goudse, maar bij mozzarella (ja, buffelmozzarella) toch uit z'n hol gekropen komt...! Nu wil ik best dat tosti-apparaat komen ontsmetten. Maar pas als ik heel, heel zeker weet dat de anti-muizenbrigade van kantoor z'n werk goed gedaan heeft. Dat wordt dus loten. Al vind ik dat de vijf mannen van kantoor (die heb ik nog niet horen gillen, althans niet hardop) zich maar 'vrijwillig' moeten melden. Emancipatie is leuk, maar als het op muizen aankomt, koop je er niks voor. Dan wil je als vrouw gewoon ouderwets gered worden. Ik wel althans. Voorlopig ben ik uitsluitend thuis bereikbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten