Rosé in Neck

En daar stond ik weer, gisteren, op de tennisbaan. We moesten 'uit' tegen Tennisvereniging Neckslag. Lugubere naam wel, Neckslag, maar toen bleek waar we heen moesten, begrepen we het iets beter. De tennisclub lag in het plaatsje Neck... Nooit van gehoord. Maar het bleek bij Purmerend te liggen.En zo kom je nog eens ergens, als competitiespeler. Het lag landelijk en dan letterlijk: prachtige banen midden tussen de weilanden. Maar het was koúd! En het waaide hárd. Zo hard dat de ballen alle kanten op vlogen. Met tennis had het verder weinig te maken. En ook deze keer leverde ik weer een waar gevecht met mezelf. Als iemand geluiden uit mijn binnenste had kunnen opvangen (godzijdank zijn ze nog niet zover), had 'ie zoiets kunnen horen als: "Ik raak geen bal, ze zullen wel denken, wat doét die hier op dit niveau". "Kom op, stel je niet aan, dit doe je voor je plezier, weet je nog". "Doe niet zo zenuwachtig, dit gaat helemaal nergens over". "Als ik de hele dag zo verkrampt blijf staan spelen, stop ik ermee. Dan ga ik alleen nog maar recreatief tennissen". Maar toen we vóór kwamen, kwam er iets meer ruimte voor andere gedachten: "Hè, hè, zie je wel ik kán dit wel". "Met dit weer was ik anders niet buiten geweest, moet je maar denken" en: "Straks ben ik weer veilig thuis en heeft F. lekker gekookt, en zit ik met een glas wijn op de bank! Wat er ook gebeurt." En toen we wonnen (de beide dubbels en de beide mixen), was ik de ellende gauw weer vergeten. Helemaal toen we in de zon, uit de wind, aan de rosé gingen, met de 'competitieschaal' in het midden (bitterballen, vlammetjes, kaas, ossenworst, augurken). En de gesprekken en het gelach over de tafel vlogen. Zomaar gelukkig op de tennisbaan van Neck. Volgend jaar schrijf ik me dus weer in voor de competitie! Als ze nog behoefte hebben aan een stresskip, ben ik erbij.