Twee hondjes

Alles zit tegen vandaag. De adapter van mijn laptop doet 't niet meer (ik herinner me vaag dat een van de kinderen 'm liet vallen van 't weekend). Ik moet dus op mijn iPhone internetten en mailen. Ik ben twee kilo zwaarder geworden (valt nog mee, zou je misschien zeggen, na acht weken op de bank en veel troostkoken door Frans) en dat zit me ineens in de weg. Ik ben nog steeds verkouden. De deur die vanmorgen zou worden gerepareerd rammelt nog steeds. Ik heb per ongeluk alle vakantiefoto's van vorig jaar gewist. En de fysiotherapeut kan morgen pas komen. En ik vraag me intussen serieus af: komt het nog goed met dat manke loopje? (het doet vagelijk denken aan het slepende been van Inspector Morse, maar bij hem is het wél charmant). Heb nergens zin in. Mijn boeken zijn uit. En na zes dikke boeken in acht weken ben ik er ook wel even klaar mee (tjee, dat ík dat nog eens zou zeggen). Films kijken overdag is niet mijn ding. Ik wou dat ik twee hondjes was... Maar ook dat helpt niet, want mijn dochter is net thuis uit school en ik heb geen zin in een spelletje. Zij ook niet trouwens. Ze trekt zich terug op haar kamer, die we gisteren zo mooi hebben veranderd. Te mooi. Want hier zit ik dan weer. Beneden op de bank. En ik wil naar buiten! Kan iemand die sneeuw wegvegen?!