Déjà vu

Precies een jaar geleden is het. Toen lag ik hier ook zo. Op de blauwe bank. En buiten sneeuw. Toen ziek van een gebroken been dat alles in de war schopte (wel knap, dat een gebroken been nog kan schoppen). Nu ziek van een griep. Minder erg, veel minder erg. Maar het is wel één groot déjà vu. Een soort confrontatietherapie. Schijnt goed te zijn. Maar ik denk er liever niet aan terug. Wát een jaar was dit! Een gebroken been, vakantie op de Wadden die niet doorging, net als een weekend Rome, kantoor kwijt, kind beschuldigd van hacking, auto kapot, baan verloren. Maar als ik erover nadenk: het bracht ook goede dingen. Rust bijvoorbeeld (heel wat boeken gelezen op deze blauwe bank) en nieuwe kansen. Voor mezelf begonnen. Een kantoor op de Keizersgracht. Naar Rome met een vriendin ter compensatie van alle ellende. Zonder dat gebroken been was dat allemaal niet zo gegaan. Dus moet ik misschien - als ik ben hersteld van deze griep - toch maar even naar de heuvel in het Sloterpark, waar het allemaal begon. Even een kerstkransje leggen... En het nieuwe jaar met beide benen inspringen!