winterleeftijd

Dat ik oud word, kan ik zo ook wel weten. Een kwestie van optellen en aftrekken. Maar er is een versnellende factor bijgekomen: sneeuw. Sinds ik vorig jaar mijn been brak op een slee in de sneeuw, gaat het wel namelijk erg hard bergafwaarts. Nu Amsterdam al weken wordt geteisterd door sneeuw en gladheid, blijf ik het liefste binnen. En hou ik de berichten over botbreuken in alle ziekenhuizen angstvallig bij. Schuifel ik voetje voor voetje als een oud vrouwtje dat bang is voor het breken van een heup (oh, wat begrijp ik ze ineens goed!) over de verraderlijk gladde stoepen en straten. Niks fiets. Liever ook niet in de auto. En al helemaal niet op een slee... De kinderen schudden meewarig hun hoofd. Ik schaam me dood, zo oud kan ik niet zijn. Dit kan toch zo niet doorgaan. Ik ben een winterkind. Geboren in december. Dol op schaatstochten, zoals het een noorderling betaamt. En misschien is dát het: ik moet de ijzers onderbinden! Goed voornemen voor vandaag (temperatuur boven nul, dus het kan): snel de deur uit om van die ijzertjes te kopen voor onder mijn schoenen. De volgende gladheidsaanval sla ik gewoon klunend van me af. Dat is wel stoer. Toch...?