Met grote vreugde...

... geven wij u kennis van: de komst van onze nieuwe auto! Als het aan mij lag, ging ik morgen kaartjes met die tekst rondsturen aan alle vrienden, buren en kennissen. Heel erg natuurlijk. Maar toch, er zijn verzachtende omstandigheden. We hebben een half jaar in een leenauto van de Volvogarage rondgereden. Niks mis mee (hij had turbo, dus werd ik mijns ondanks zo'n type dat bij stoplichten wedstrijdjes ging houden...). Maar het was 'gewoon een auto', een vervoersmiddel, een ding. We hádden er niks mee. En rouwden in stilte nog om onze ouwe witte Polar. En al vóór de zomervakantie zagen we een waardige vervanging: een ouwe blauwe Polar! Die wilden ze wel voor ons opknappen. En zo lang kregen we een leenauto mee. Maar het duurde een eeuwigheid. De garage had inmiddels zelf spijt, zo leek het, van het ambitieuze metamorfoseplan. Dus ging het niet erg hard. Maar eindelijk kwam het verlossende telefoontje: we mogen 'm morgen komen halen! En de opwinding hier in huis is nu groot. Niet dat veel mensen dat zullen begrijpen overigens. Hij is nog ouder dan onze ouwe witte. En kleiner bovendien (geen station meer). Niks turbo; gewoon langzaam optrekken als met een koets. Maar het is een Polar. De auto aller auto's. De enige auto die een kind kan tekenen. Er is alleen één maar. De eerste eigenaar was de Mossad. Nu maar hopen dat er geen Palestijnen in Amsterdam rondlopen die de auto herkennen. Voor de zekerheid wel een glasverzekering aangevraagd...