Beugeldokter

Morgen met dochter naar de orthodontist. Voor advies, heet het dan. Jaja, alsof ze ooit wel eens iemand een beugel afraden. Dit wordt gewoon de zoveelste zekerstelling van zijn vakantiehuis in Spanje. Daar liepen we vorig jaar in een supermarkt aan de Costa Brava zomaar tegen 'onze ortho' aan. Of nee: we zagen hem, en doken weg achter de blikken vis. Als hij zag dat wij waren, waar hij ook was, viel de volgende rekening vast nog duurder uit. Wat ben ik blij dat er vroeger een stuk minder esthetisch werd gekeken naar onze gebitten. Makkelijk praten misschien, want in mijn geval viel het best goed uit. Zomaar vanzelf. En volgens mij hebben onze kinderen ook helemaal geen beugel nodig. Maar nee hoor, in het adviesgesprek word je een doemscenario voorgespiegeld, waarbij - als we nu niet preventief ingrijpen - er een enorme centenbak kan opduiken, of juist een overbite, wie zal het zeggen. En áls dat het geval is, dan moeten er complete kaken doorgezaagd worden en god mag weten wat nog meer. Nou, dat willen wij als ouders natuurlijk niet op ons geweten hebben. Nee meneer. Dus vooruit dan maar. Nu ben ik dus de hele tijd aan het oefenen om niet te kokhalzen als dochter in blokken gips met aardbeiensmaak moet bijten. "Als dat naar aardbeien smaakt, dan is dit een varken", zei zoon gisteravond toen we kip aten. Leuk vooruitzicht. Ik heb nog twintig uur.