voetbaltijd

Ik ben overstag: ik heb vorige week een koffiestrippenkaart gekocht. Bij zo'n hippe koffieketen, waar je echt niet in guldens moet uitrekenen wat een kopje koffie kost. En met die strippen kun je dat ook lekker vergeten. Het lijkt wel een cadeautje. En dus zit ik hier alweer, met koffie (latte, heet dat hier). Want ja, ik heb toch een strippenkaart. Vorige week maandag zat ik zelfs twee keer bij deze club, waarvan ik nu dan officieel lid ben: 's ochtends met dochter (om te vieren dat ze de orthodontist had overleefd) en 's middags met zoon (om te vieren dat hij de eerste week school na de griep had overleefd). Ik ken inmiddels alle smaken uit mijn hoofd, prijzen erbij en wat je bespaart met die strippen. Of uitgeeft. Maar daar denk ik dan weer liever niet aan. Want in feite spaar ik nu elke maandag tijd én geld, dacht ik zo. Tijd, want dochter is nu aan het trainen, en ik kan hier gewoon doorwerken. Geld, want bij de voetbalclub moet je parkeergeld betalen en hier niet (alleen het symbolische bedrag van € 0,10). En omdat tijd ook geld is, zit ik hier dus eigenlijk geld te verdienen. Goed gevoel. Gewoon gratis, bij de koffie.