Weekendbijdrage

Het zaterdagse thuis-uit-eten zit er weer op. Kip in een tomaten-roomsaus dit keer. Onze privé topkok draait nu plaatjes. De bijna betere zoon ligt met laptop op de bank. Dochter is boven sieraden aan het maken. En ik, ik kijk en hoor dat alles gelukzalig aan. Terwijl ik ondertussen de vaat wegwerk. En misschien is het dat praktische werk, wat me met beide benen op de grond werpt. Want ineens vraag ik me verontrust af: wat is eigenlijk míjn bijdrage aan dit geheel? Tuurlijk, het is fijn dat iemand de vaat doet. Eigenlijk is dat zoons taak, maar ja, die is nog immer herstellende van de griep. Dus nuttig ben ik wel. Maar is dat een onmísbare bijdrage? Iets waar de wereld, al is het deze kleine wereld, beter van wordt? Maar voordat ik mijn vaatdoek in de ring gooi, bedenk ik: die liedjes draait hij ook voor mij! En als ik naar boven verdwijn om dit op te schrijven, vinden ze dat ongezellig. En vanochtend vroeg was ík het die de rit naar het voetbalveld maakte, zodat de kok kon uitslapen. En nu zet ik thee, met iets lekkers erbij. Spectaculair is het niet. Maar het is minder leuk zonder mij erbij! Of is dat dan weer (te) onbescheiden?