Bibliotheekgeluk

Gisteren, op mijn vrije dag, trok ik erop uit. Naar de oba. De nieuwe grote openbare bieb in Amsterdam. Was er nog nooit geweest. Maar ineens wist ik dat ik daar nu naar toe moest. Met tram 13 naar het Centraal Station. En dan lopen langs en over de puinhopen van de Noord-Zuidlijn en vele andere bouwactiviteiten. Viel nog niet mee met één stok, maar ik voelde me vrij. Blij daar te kunnen lopen, al was het dan mank, en nog een hele dag voor me die ik helemaal zelf mocht invullen. Misschien dat ik ook nog het pontje ging nemen naar Noord. Voor instant vakantiegevoel op het water, hoe kort ook, en een broodje aan de overkant. Maar daar kwam het niet eens van. Ik was in de bieb en ik voelde het weer, net als vroeger: laat mij maar hier. Tussen al die boeken. Het geluksgevoel van de woensdagmiddag als ik ongeduldig stond te wiebelen voor de deur van de bieb. Te wachten tot 'ie openging en ik ein-de-lijk weer drie (of waren het er maximaal vijf?) boeken mee mocht nemen. Hoe dan ook waren ze zondag alweer uit. En dan begon het wachten weer, tot woensdag.

Na over alle afdelingen te hebben gedwaald (tik-tak deed mijn stok, dus ik had veel bekijks) en koffie te hebben gedronken op de bovenste etage, werd ik meteen ook maar weer lid. Ook al leen ik geen boeken, en koop ik ze liever. Hier ga ik vast vaker komen. En een tijdlang zat ik op een luie stoel, met uitzicht op de Prins Hendrikkade en het Nemo, Amsterdam vanaf de 4e etage. Te lezen in Titaantjes, schrijvers schrijven zichzelf, de boekenweekuitgave van dit jaar. Meegenomen van huis. Me te verbazen over mijn eigen rust. En ik vroeg me heel even serieus af, zouden ze geen baantje voor me hebben hier?