Revalideren (moet ik nog leren)

Man Frans voorspelde het al: straks wordt het pas echt moeilijk. Als het gips eraf is en je eindelijk kunt beginnen met revalideren. Dán komt het aan op geduld. Jezelf niet forceren. Terugvallen incasseren etc. Hij mocht het zeggen, want hij heeft ervaring; knieoperaties die sinds zijn achttiende een streep door voetbalambities zetten. Maar tóch leek het me onzin. Ik kon niet wáchten om te beginnen. Ik zou wel eens laten zien hoe snel ik dit hele gedoe achter me zou laten. Maar dat het zo is, weet ik nu: revalideren is ver-schrik-ke-lijk moeilijk, langdurig, tergend, frustrerend! Ik ben gisteren voor het eerst naar de sportzaal gegaan (lees: oefenzaal van de fysiotherapiepraktijk, maar dat klinkt zo lullig) en heb me in mijn enthousiasme enorm geforceerd. Thuisgekomen na een half uur op de fiets, loopband en step had ik een enkel die wel met een fietspomp opgeblazen leek. Ik viel bijna flauw van de aanblik. 's Avonds met paracetamol naar bed. Vanmorgen leek het mee te vallen, hij was behoorlijk geslonken. Dus óp naar de 'sportzaal' en fietsen en lopen (de step laat ik voorlopig maar even links liggen). Maar wéér is de enkel opgeblazen en pijnlijk. Dus lig ik vandaag weer met mijn been omhoog op de bank. Die bank waar ik eindelijk vanaf was. Terug bij af (ga niet langs Start, u ontvangt geen 20.000 gulden; ik heb nog de oude versie). En ik kan het niet uitstaan!