Volvoverdriet

Gisteren slecht nieuws: onze Volvo heeft zoveel gebreken, dat het 'economisch niet meer verantwoord is' - zoals Hans de Garageman zei - alle benodigde operaties uit te voeren. Of we 'm maar wilden komen halen. In grafstemming reden we in de leenauto van huis naar de garage, om onze Polar op te halen. Ik durfde nauwelijks naar 'm te kijken. Zou hij weten dat 'ie op sterven na dood is? Personificatie, heel kinderlijk, absoluut onvolwassen. Een auto kan niet voelen. Maar al die vakanties dan, met de tent achterin naar de Vendée, Bretagne, Atlantische kust, Spanje. Hij hoort bij ons! Wij houden van die auto! Thuis zette mijn dochter het op een huilen bij de onheilstijding. En ik weet nog dat ik vroeger zo moest huilen toen de rode Fiat 500 van mijn moeder werd opgehaald voor de sloop. De koplampen van de auto staarden me zielig aan; hij lachte niet meer. En toen ik 's avonds mijn dochter hoorde huilen in bed, van verdriet om onze Polar, kon ik me maar net goedhouden. Nog twee maanden, dan gaan we 'm begraven.