File

Net thuis. Na tweeënhalf uur in de auto, van voetbalclub Buitenveldert naar huis... een rit van een kwartier. Nu zit ik met dochter onder een deken op de bank. "Ik heb 't echt he-le-maal gehad", zegt ze. Zelden verwoordde ze zo precies wat ik voel. Ze ziet er ook precies zo uit als ik (nu nog meer dan anders, bedoel ik): wit, moe en met rode blossen op de wangen. Ik durf het bijna niet te bekennen. Maar wat wás ik bang! De auto glibberde over de sneeuw, totaal geen grip. En waar we niet willoos glibberden stonden we stil. We deden een kwartier over de bocht van de parkeerplaats naar de VU. Daar stonden we vervolgens een kwartier stil. Dan maar omgedraaid, dacht ik, en over Amstelveen naar de A9 en via Badhoevedorp naar huis. Mijn hemel. Bij Uilenstede wilde ik al parkeren en een willekeurige student geld geven voor zijn kamer. Als ik maar niet meer in die auto hoefde zitten. En zo sukkelden en gleden we langzaam Amstelveen door, stonden we stil op de A9, namen toen toch maar de A10, waar we ook weer stilstonden. Maar inmiddels bad ik alleen nog maar in stilte dat we ooit veilig thuis zouden komen. En dat we de wc zouden halen.
Op het nieuws zeggen ze nu: de drukste avondspits ooit. Schrale troost: we hebben een historische avond meebeleefd. Ik ga nu een glas port achteroverslaan. Misschien dat ik dan warm word en het trillen stopt. Ik ga nooit, nooit, nooit meer mijn leven wagen voor een voetbaltraining in de sneeuw...