Weer boven

Ik zit voor het raam van de werkkamer. Met het licht uit. Het is zeven uur 's avonds. Ik kijk naar buiten. Er is niemand op straat. In het licht van de lantaarn dwarrelt natte sneeuw naar beneden. Ik ben hier voor het eerst in vijf weken. Hier zat ik graag. Te werken. Te staren. Citaten te verzamelen. Foto's te kijken. Kaarten te schrijven. En al die tijd kon ik hier niet komen. Omdat ik op een slee ging zitten en mijn been brak. Omdat ik vijf hele weken dag en nacht veroordeeld was tot een blauwe bank. Maar nu ben ik voor het eerst weer hier. En ik kan wel janken. Van blijdschap. Ook.