Kleine dingen

Net was er een buurman op de thee. Vanochtend was er al een andere buurman op de koffie. Inderdaad, ik heb veel buurmannen (over buurvrouwen maar te zwijgen). Maar deze buurman was nog niet op ziekenbezoek geweest. Hij heeft onlangs zijn vrouw verloren. En ik begrijp best dat zoiets onnozels als een gebroken been dan niet direct hoog op je lijstje staat. We spraken erover hoe een drama je leven verandert. Dat hijzelf veranderd was. Veel meer op z'n gevoel is gaan leven. Meer geniet van kleine dingen.

Ik mag natuurlijk niet spreken van een drama; zo'n been heelt wel weer, maar toch. Als je even niets meer kunt, ga je enorm verlangen naar hele kleine dingen. Een stukje lopen langs het water. Even op de fiets naar de Hema. Een partijtje tennis spelen en daarna een biertje drinken. Van die dingen. Simpele dingen. Gelukkig dingen. En ik vraag me af: zou de dankbaarheid daarover blijven? Of zal het snel weer vanzelfsprekend zijn? Dat je op die fiets onderweg naar de Hema gaat zitten tobben over je agenda, je werk, je financiële toestand; grote dingen...? Volgens de buurman heb je altijd een keuze. Dan ga ik nú kiezen: voor eeuwige dankbaarheid voor de kleine dingen. Dat het zin mag hebben, zo'n gebroken been...