Gisteren naar het ziekenhuis gegaan voor nieuw gips. Ik werd niet goéd van dat andere gips. Het knelde op alle mogelijke plaatsen. 's Nachts wist ik niet meer hoe ik moest liggen om te ontsnappen aan de ijzeren greep op mijn voet. Kon iemand een grote schaar gaan halen? Na een paar uur geobsedeerd staren naar mijn rode en gezwollen tenen die meer en meer gingen tintelen gaf ik me over: óp naar de angstwekkende slijptol van de gipsmeester (enger dan de operatie zelf...). Overbuurvrouw Ria wilde wel mee. De schat! Want het is nogal wat: mij met de auto brengen, een rolstoel halen, door het ziekenhuis duwen en dan het lange wachten. En ja, in de wachtkamer zat het als steeds bomvol mensen met botbreuken. Druk als bij de slager voor de feestdagen. Hetzelfde apparaat om een nummertje te trekken voor je aan de beurt bent. Ski- en schaatsongelukken en vele huis-tuin-en-keukenbreuken door de gladheid op straat. Die van mij past niet echt in het rijtje. Wel sneeuw, maar geen wintersport. Wel lullig, maar (gelukkig?) weer niet zo gewoon als uitglijden op straat of vallen met de fiets. Wie gaat er dan ook sleeën 'at my age'? Stoer én suf is het. Om te lachen én te huilen.
En dat laatste staat me nader. Want mijn voet zit nog steeds klem. In de zeven minuten die het me kost om naar de wc te krukken en terug, kleuren mijn tenen blauw en grauw als een mislukte toverbal. En ineens dringt het tot me door: wat dúúrt het nog lang voordat dat verdomde gips eraf mag. En wat duurt het nóg langer voor ik iets kan doén om te herstellen. Geduld. Dat is alles wat ik nu kan oefenen. Voor wie mij kent...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten